Meiwandeling 2018
Verslag meiwandeling 2018 in Hasselt.
Verslag meiwandeling 2018 - Hasselt, Kiewit
Elk jaar wandelt Werkgroep Verder op 1 mei in een andere provincie waarbij we tijdens de editie van 2018 afspraken in de provnicie Limburg, meer bepaald in het Domein Kiewit. Dit grote domein, naast domein Bokrijk, kent naast het vele groen ook heel wat waterpartijen en leuke wandelpaadjes.
Om 14 uur gingen we start: een hondertal nabestaanden en sympathisanten gingen samen met Werkgroep Verder op pad. We wandelden een vijftal kilometer en gingen samen naast, over en zelfs door het water heen. We zagen waterpartijen, bos, weiland en af en toe ook wat dieren op ons pad verschijnen zoals eenden, zwanen en andere vogels.
Op het einde van de wandeling hielden we even een stop op een klein eilandje voor een stil moment en een ritueel. Ons ritueel dit jaar was gebaseerd op de omliggende omgeving en natuur. Al dat water deed ons denken aan de woelige, maar soms ook eens rustige wateren, waar we tjdens ons rouwproces doorheen dienen te varen. Grote golven van intense emoties of af en toe de nodige rust nemen: soms dienen we ons anker uit te gooien. Een stevig anker dat ons bootje rechthoudt en waarmee we moeilijke tijden kunnen overwinnen. Op onze wandeling waren alle lotgenoten een anker voor elkaar.
Tijdens ons herdenkingsritueel kreeg iedere deelnemer een bootje in een kleur naar keuze waarop ze een boodschap naar zichzelf of hun overledene dierbare(n) konden neerpennen. Vervolgens droeg coördinator Lore Vonck volgend gedicht voor:
Trossen gelost
Bewust, Overwogen, Ongepland, Ongewild
Plots vertrek uit een veilige haven Koers zoeken
Bestemming onbekend
Dichte mist
Radar stuk
Wat komt zie ik vaag Schijnwerpers aan, Zicht iets beter
De zee lijkt een spiegel, Ben ik alleen?
Oorverdovende stilte, Water rimpelt even, Niemand om me heen
De hemel trekt dicht
Grauwe wolken
Striemende regen in mijn gezicht
De avond valt plots Boordlichtjes flikkeren, Tuur voor me uit
Een donker gat
Wind steekt op
Lijkt elke richting uit te gaan, Zeilen bollen zich niet, Speelbal
Tollend rond ,Wilde waaien, Golven steigeren, Pieken hoog, Nemen me mee
Kolkend water slaat woest
Geen referentie meer
Ogen gesloten
Wachtend op het einde van de storm
Ochtend breekt open, Voorzichtige stralen,
Contouren van andere bootjes, Zijn de storm ook doorgegaan,
Hebben net als ik averij
Samen op koers met zacht gebolde zeilen,
Hand op het roer weet welke richting te gaan,
Op een dag komt land in zicht
Na dit stukje passende poëzie plaatsten alle deelnemers hun bootje samen op de grond, want we varen hier niet alleen door, we varen samen...
Vervolgens kregen alle deelnemers een anker(punt) waarop ze een steunende, troostende en/of hoopvolle boodschap schreven voor een andere lotgenoot en knoopten deze stevig aan een ander onbekend bootje vast.
Als afsluiter bracht muzikant Stijn Mergan, die ons in tussentijd al heel de tijd wat achtergrondmuziek bezorgde, een eigen versie van het nummer 'A bridge over troubeld water' van Simon & Garfunkel.
De bijpassende tekst van dit liedje liet ons de verbondenheid nog sterker voelen.
Na het ritueel kreeg iedere deelnemer zijn of haar bootje, met sterk ankerpunt, als aandenken mee naar huis.
De bootjes die achterbleven namen we mee naar ons kantoor, waar ze nog steeds een mooie plek hebben.
Na de wandeling genoten we nog wat van de zon op het terras van taverne Koe-Vert en bijhorende verwarmende gesprekken, alvorens we allen terug naar huis keerden.
Bedankt aan alle aanwezigen voor dit alweer mooie, steunende en warme moment.
We verwelkomen jullie graag volgend jaar voor alweer een nieuwe editie in een andere provincie.
Ps.: meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
