Meiwandeling 2015
Verslag meiwandeling 2015 in Antwerpen.
1 mei wandeling 2015
1 mei wandeling 2015
You’ll never walk alone. Deze spreuk was zeker van toepassing op de 6de editie van de meiwandeling! Meer dan 75 nabestaanden, naasten en vrienden stapten mee op de Kalmthoutse Heide in Antwerpen. Wandelpad ‘mier’, goed voor zo’n 6.5 km, leidde ons door bos, heide en open zand. Al pratend, mijmerend, of stilzwijgend... Ieder beleefde deze wandeling op zijn of haar eigen manier. De wandeling bracht ons tot op een hoger gelegen punt van waar we een schitterend uitzicht hadden op de Kalmthoutse Heide. Op deze plaats hielden we halt en maakten we tijd voor het ritueel.
Vooraf het ritueel werd een gedicht voorgelezen van een lotgenote:
Waarom?
Op de grote vraag “waarom”
Wordt het antwoord nooit gegeven
Bij de vragen over dood en leven
is er geen “daarom”
Het leven is dragen
Het leven is gaan
Het leven is bestaan
Zonder al te veel te vragen
Het waarom wordt “waartoe”
Maar, waartoe dan toch dit lot?
Wij worden soms zo moe
Zonder antwoord te kunnen leven
Is de kunst van ons bestaan
Zonder antwoord [leren] verder te gaan
“Waarom en waartoe” in ons
mens zijn verweven
Kokkie Jonkers
Deze zoektocht naar verklaringen, naar “het waarom en het waartoe”, is eigen aan het rouwen na de zelfdoding van een dierbare. Wie achterblijft, vraagt zich vaak af of hij/zij voldoende gedaan heeft, waarom hij/zij het niet zag aankomen, of hij/zij de dingen anders had moeten aanpakken. Antwoorden vinden lukt helaas meestal niet. De enige die namelijk de resterende stukjes kan inpassen is er niet meer.
Met het ritueel wouden we elk een nieuw puzzelstukje rijker maken. Ieder mocht een blanco puzzelstuk nemen en versieren, of er iets opschrijven. Iets dat geholpen heeft in het eigen rouwproces, een wens of hoopvolle boodschap aan een andere nabestaande, of een lief woordje aan overleden geliefde. We verzamelden de puzzelstukken en legden ze samen. Ieder mocht daarna zijn/haar eigen een puzzelstuk of dat van iemand anders meenemen als aandenken.
Zo konden we vandaag voor elkaar iets betekenen, in de hoop een klein beetje leegte en gemis ‘op te vullen’. We gaven elkaar iets om het ontbrekende stukje verder een plaats te geven in ons leven.
