Meiwandeling 2025
Hier lees je het verslag van onze Meiwandeling in 2025 doorheen de Abbeekvallei in Limburg.
Starten op een symbolische plek
Onze wandeling startte om 14 uur en voor onze welkomswoorden gingen we van de taverne meteen een symbolische, passende plek om onze wandeling écht te starten: een troostplek van Ferm.
Omringd door gedichten, een rood hart op de grond en vogelkastjes in de bomen, kwamen we samen.
Coördinator Lore Vonck gaf er volgend welkomswoord:
Van harte welkom
“Bedankt voor jullie aanwezigheid en dat jullie hier vandaag samen met ons zijn.
We staan hier aan het begin van een wandeling die niet alleen door de natuur voert,
maar ook door herinneringen, gevoelens, stilte — en soms misschien ook door tranen.
We zijn hier als nabestaanden van zelfdoding. Ieder van ons draagt een verhaal met zich mee, een verlies dat niet altijd in woorden te vatten is. Misschien kennen we elkaar niet, misschien wel. Maar vandaag zijn we verbonden
in ons verdriet, in onze liefde en in het zoeken naar manieren om met het gemis verder te leven. Al is het in stilte of in een gesprek, verbondenheid, hier samen met elkaar, biedt troost. We starten vandaag dan ook symbolisch deze wandeling op deze ingerichte troostplek. Een plek die speciaal is ontworpen om te rouwen, gedenken en, zoals de naam zegt, troost de bieden. Lees gerust even de gedichten om je heen, bekijk alle stenen en het hart en laat de troostplek binnenkomen.
Deze wandeling is geen oplossing, geen simpel rechtdoor pad. Net zoals de rouw.
Het biedt geen antwoord op alle vragen en/of alle emoties. Maar het is wel een moment om stil te staan. Te herinneren. En vooral: om te voelen dat we niet alleen zijn. We lopen vandaag in liefdevolle herinnering aan wie we hebben verloren en ook in zorg en erkenning voor onszelf — en elkaar.
Jij kiest hoe je wil verder gaan, wil wandelen vandaag. In stilte maar toch verbonden, met onze overleden dierbare en elkaar of net in gesprek met een lotgenoot. Je kan ook steeds één van onze medewerkers aanspreken. Doe vooral wat goed voelt voor jou en jouw unieke rouwproces.
We beginnen onze tocht over smalle paden die over het water lopen.
Zó smal, dat we één voor één zullen lopen. In stilte.
Alleen, en toch samen. Een symbolisch begin: soms is rouw een eenzame weg.
Maar vandaag zijn we samen op pad.
Verderop komen we op bredere paden, door het groen.
Daar kunnen we elkaar weer wat meer opzoeken, woorden delen als ze komen,
of de stilte laten blijven, als dat is wat past.
De route van vandaag is afwisselend.
We komen verharde stukken tegen, zachte paadjes, kronkelwegen en bredere lanen.
Net als het rouwen zelf: grillig, veranderlijk, soms zwaar, soms lichter.
Er is geen vaste weg. Maar we wandelen hem vandaag wel samen en we wandelen steeds verder.
Dank jullie wel voor jullie komst, voor jullie aanwezigheid, dat jullie er zijn..
Laten we in stilte beginnen. Eén voor één, stap voor stap, en gaandeweg kijken wat er op ons pad komt — in woorden en/of in stilte.
Samen op rouwtocht.
We startten onze tocht samen lang smalle, stille paadjes langs, over en naast de drassige Abeekvallei. Onze wandeling van een vijftal kilometer begon in stilte, maar zodra de wegen breder werden kwamen we weer samen op de bredere paden.
Het pad werd geopend, werd breder & zachter. Met ruimte om naast elkaar te lopen, stilte te delen of woorden als die willen komen. We konden elkaar weer opzoeken. We wandelden samen en verbonden, naast/voor/achter elkaar en hervatten onze weg, niet ieder voor zich, maar samen, daarbij hoorde ook dit kleine, passende gedicht met de titel 'Tussen stap en stilte'.
We liepen stil,
één voor één,
alsof de wind ons bij de hand nam.
Een smal pad over water,
waar niemand voorgaat,
en niemand achterblijft.
Nu opent de weg zich,
ademt het landschap ruimer.
We vinden elkaar,
zonder iets te hoeven zeggen.
Soms is samen
gewoon naast elkaar
de stilte delen.
Langs de harde weg.
Soms bracht het pad ons op stenen die klinken, op wegen waar stemmen echoën en het ritme van rust werd verstoord. Meer drukte om ons heen, alsof de wereld verder raast zonder te weten wat wij meedragen. Zoals onze rouw kan voelen: een storm vanbinnen, te midden van een wereld die maar doorgaat. Doordraait. "Laat je stappen niet haasten. Blijf ademen, blijf voelen. Ook hier, midden in de chaos, mag jij gewoon zijn met alles wat er is. Met wie je bent en wie je meedraagt", gaf Els Poelmans ons mee, onze praatgroepbegeleider van de groep in Peer.
Stilte onderweg
"We naderen weer een smal pad, dat vraagt om stilte, om zachte stappen, achter elkaar, waar we één voor één verder gaan. Iedere stap is een herinnering, een vraag, een zucht die niemand hoort. We lopen weer even alleen, zoals het soms voelt in het gemis. Maar kijk om je heen: we zijn samen alleen. Laat de stilte met je meelopen, als metgezel, niet als last. Soms zegt de stilte meer dan alles wat we zouden kunnen zeggen. Laat ze dus maar even met ons meegaan. Voor even. We keren terug naar het alleen lopen, maar niet het allen zijn. We dragen elkaar nabijheid, ook zonder woorden, zonder blik.
Tot het pad zich straks weer opent."
Na de smalle en bredere wandelpaden hielden we even halt bij de vogelkijkhut. Wie wou, kon zo in de verte de vele vogels observeren. Een plek van stilte, verwondering en aandacht. Daar, tussen riet en lucht, keken we uit over het landschap en zagen we hoe vogels zich vrij bewegen tussen water, aarde en lucht.
Na deze stop gingen we naar een afgelegen plek, dichtbij de vijver, voor een passend herdenkingsritueel.
Tijd om stil te staan
“De wandeling loopt ten einde en zijn we aangekomen bij het laatste deel van onze wandeling, ons herdenkingsritueel. Voor ons ligt het water: stil, zoals ook wij even stil mogen worden en spiegelend ons als een spiegel de rust geeft en de ruimte om te reflecteren. Het water blijft echter altijd in beweging,
maar het draagt ook altijd de herinnering aan wat was. Deze plek nodigt uit tot vertraging. Tot ademen, voelen, en herinneren. We laten hier alle drukte van wereld achter ons. Hier is enkel de natuur, wijzelf, samen en onze overleden dierbaren. Zij die we missen, zij die we meedragen. Zij, de reden waarom we hier vandaag samen zijn. Op een wandeling waar je eigenlijk nooit wou zijn. Een pad bewandelt dat je nooit wou bewandelen."
Rouw kent geen vaste vorm, maar vandaag geven we ruimte aan herinnering, aan liefde die blijft, aan gemis dat mag bestaan. Laat dit water ons helpen dragen. En laat dit ritueel een zacht gebaar zijn voor hen die niet meer naast ons lopen, maar voor altijd met ons meereizen. Nu we samen bij het water zijn, nodig ik jullie uit om een moment van stilte te nemen en samen met ons volgend ritueel te doen, mag ik vragen aan iedereen om iets dichter bij elkaar te komen om samen te gedenken.”
Zoals de vogels daarnet kwamen en gingen, even zichtbaar, dan weer verdwenen, zo ervaren we ook de nabijheid van onze dierbaren die we vandaag gedenken. Dit ritueel is een voortzetting van dat moment van kijken, luisteren en verbinden maar nu niet naar vogels alleen, maar naar wat ze voor ons kunnen betekenen: als dragers van herinnering, als stille boodschappers. Hierop voortbouwend gaan we verder met de grootste symboliek van vogels:
Een vogel voor jouw herinnering.
Voor de verbinding tussen hier en daar.
Voor wie je mist en voor wat blijft.
We maakten tijd om samen te gedenken, te eren en te verbinden, met elkaar, en met hen die we missen.
We deden dat in stilte, gedragen door de natuur die ons omringt. Het werd een ritueel zonder muziek, enkel het gezang van vogels en het ruisen van de wind.
Mijn vogel, mijn boodschapper in een veilig nest.
De vogel heeft een krachtige symboliek, het is een wezen dat vliegt tussen hemel en aarde. Een boodschapper van herinnering, liefde en verbondenheid. Vogels worden vaak gezien als dragers van de ziel, of zelfs als de ziel zelf, die het lichaam verlaat bij de dood. Ook worden ze in veel tradities gezien als tussenpersonen tussen hemel en aarde. Ze symboliseren communicatie met overledenen. De vlucht van een vogel symboliseert dan weer het loslaten van het aardse leven en de bevrijding van de ziel.
Het ritueel
Iedere lotgenoot koos een vogel (geluks)poppetje. Ze lagen er in verschillende kleuren, iedereen koos een kleur dat voor hem/haar/hun goed voelde.
We schreven de initialen van onze overleden dierbaren op de vogel en gaven ze een boodschap mee, een emotie of gedachte zoals liefde, gemis, dankbaarheid, vrede of iets anders dan men nog kwijt wou.
Hierbij droegen we volgend gedicht voor:
Als een vogel
vloog je stil
uit ons zicht –
maar niet uit ons hart.
Je vleugels droegen
meer dan alleen je ziel,
ze brachten liefde,
herinnering,
en vrede mee.
In elke windvlaag,
elk gefluit in de morgen,
horen wij je nog –
vrij en nooit echt weg.
Een veilig nest
Vervolgens plaatsten we onze vogels met boodschap in twee nestkastjes:
- Het Nest van de Aarde – veilig op de grond, met een hart erop.
- Het Nest van de Hemel – iets hoger, tussen de bomen, dichter bij de lucht en de wolken.
Zo plaatsten we alle vogels, of een deel ervan, samen in een veilig nestkastje.
Een teken dat we niet alleen zijn in onze rouw. We bouwden samen een veilig nest van liefde, verlies, en gedeeld verdriet. Een plek ook waar elke vogel thuiskomt. We zijn er samen, ons verdriet is er samen en onze overleden dierbare zijn samen op een veilig, knus plekje.
Hierbij las Els volgende poëzie voor:
In stilte kwamen ze aan,
kleine vogels,
elk met een naam,
een verhaal,
een gemis.
Hand voor hand werden ze neergelegd,
niet zomaar,
maar met zorg,
met liefde die nog steeds beweegt.
Nu liggen ze samen
in één veilig nest,
gemaakt van herinnering,
van tranen en tederheid,
van gemis dat elkaar herkent.
Geen vogel is hier alleen.
Geen rouw blijft ongezien.
We hebben hen samengebracht —
zoals wij vandaag ook
elkaar vonden
in het licht
van wie we missen.
We sloten ons ritueel af met volgende woorden:
"Vandaag hebben we onze vogels gekozen, vastgehouden, en losgelaten. We hebben namen geschreven, boodschappen meegegeven, en een nest van verbondenheid gebouwd.
Sommige vogels rusten nu in een kastje op aarde, dicht bij het hart.
Anderen vonden hun plek dichter bij de hemel.
En misschien koos jij ervoor jouw vogel vrij te laten —
zoals herinneringen die we niet vasthouden, maar die met ons meebewegen.
Wat ons verbindt is dit:
We hebben gedeeld wat vaak stil blijft.
Voorbij alle taboe en alle stigma.
We hebben ruimte gemaakt voor verdriet, voor liefde, en voor elkaar.
Laat de stilte van de natuur verder spreken.
Laat de wind je iets toefluisteren.
Laat de vogels hun weg vervolgen —
met alles wat je hen hebt meegegeven.
Dank je wel dat je hier was,
voor je aanwezigheid, je herinneringen,
en voor het nest dat we vandaag samen hebben geweven."
Afsluitende woorden
We sloten onze wandeling af op de troostplek met volgende woorden:
"Onze wandeling is ten einde. Onze tocht hier samen door de Abeekvallei stopt hier. Iedere stap, elke stilte, elk gebaar, elk gesprek was een eerbetoon aan wie jullie hier bracht. Aan wie gemist wordt. En aan wie blijft, in jullie hart, in ons midden. Dankjewel om mee te wandelen. Dankjewel voor je zachtheid, je aanwezigheid, je verbondenheid. We wensen jou toe dat het rouwpad dat je verder zal volgen ook af en toe zacht onder je voeten zal zijn met ruimte voor troost, voor stilte, verbondenheid
en voor wie jij meedraagt."
Wie wou kon zijn vogel meenemen naar huis en stilletjes of in gesprek namen we afscheid van elkaar.
Bedankt aan alle aanwezigen en alle helpers!