Getuigenissen Allerheiligen 2022
Vijf nabestaanden na zelfdoding schreven hun Allerheiligen-verhaal neer.
S.V. verloor haar zoon
"Mijn lieve, lieve F..... 20 jaar geleden bracht ik jou op deze aardbol en 2 jaar geleden besloot je ons al te verlaten. Het brak me. Ik voelde me zo schuldig dat ik jouw leven gaf terwijl je dat misschien eigenlijk niet eens wilde. Voor de intense pijn die je moet gehad hebben om zoiets te doen. Voor al wat ik niet gezien heb, niet gedaan heb om dit te voorkomen....
Nu ben ik mama zonder kind. Het heeft niet eens een naam, men kan het niet eens beschrijven. Ik voelde me, en soms nog, gefaald, schuldig en alleen. En terwijl voel ik vooral zoveel liefde voor jou. Ik ben zo trots op het feit dat ik jouw mama ben. Op al wat je was en wat je deed in jouw korte leven.
Vanavond maak ik jouw lievelingskost nog een keertje: simpele ballekes in tomatensaus met frietjes.
Lieve F., wat mis ik het om samen met jou te eten en onze dag aan elkaar te vertellen: jouw gekke schoolfratsen, verhalen uit de scouts, .... Wat zou je me nu vertellen? Ik vraag het me vaak af.
Allerheiligen is een dag als een andere voor mij, want elke dag staat in het teken van jou. Toen je er was en nu al 2 jaar zonder jou. Je blijft in elke gedachte en in mijn hart. Een moeder laat nooit los. Ik zie je graag, F. Vele groetjes daar in de hemel."
O. verloor haar papa
"Het is Allerheiligen, papa.
De dag dat heel de familie en de mannen van de voetbalclub jouw plekje op het kerkhof komt bezoeken en jouw hele graf vol mooie bloemen staat.
Ik hoop dat je daar rust hebt, papa, want ik mis je hier heel hard en ik weet
dat ik je altijd hier zal blijven missen.
Wanneer ik later trouw, zelf kinderen krijg,
het moeilijk heb
of net een gelukkig moment wil delen:
je zal er niet zijn.
Ik voel me soms in de steek gelaten door jou, dat we die momenten nooit gaan kunnen delen.
Maar ik weet ook dat jij gewoon geen andere uitweg meer zag.
Ik mis je papa, ik zie je graag.
Zoveel Liefs,
Olivia"
C. verloor haar broer
“Liefste broer, het lijkt soms nog steeds gisteren voor mij, al wordt het intussen bijna 5 jaar, sinds ik je voor het laatst heb geknuffeld. Nadat jij beslist hebt om uit dit leven te verdwijnen, stiekem, voor mij voelde dit toch zo, ben ik een ander persoon. Er is een leven voor en een leven na jouw afscheid van het leven.
Jij was de tweede persoon, die ik op deze manier ben verloren. Het veranderde mijn wereldbeeld omdat jij zo dicht bij me stond. Elke dag nog, neem ik je mee in elke beslissing in mijn leven. Jouw naam zal blijven klinken. Elk jaar dat verstrijkt, mis ik je harder. Ik mis wie wij waren, als broer en zus. Ik mis het samen met jou kunnen delen van wat enkel wij samen met elkaar beleefd hebben, van wat uniek was voor ons verhaal, waar ik nu met niemand nog over kan praten zoals dit met jou kon. Ik had zo gehoopt, om samen te kunnen oud worden, nog veel te lachen, nog veel danskes met jou te kunnen doen, ook om samen te klagen over onze 40plus kwaaltjes en uiteraard samen zowel mijn als jouw kinderen zien groot worden...
Helaas mocht je die kaap van 40 niet bereiken. En ik ging deze kaap over, maar zonder jou erbij. Ik draag je nu mee, overal. Je bent nog elke dag in mijn gedachten en soms praat ik met je. Ik ben trots dat ik je grote zus ben en ik ben er zeker van dat we elkaar weerzien achter de regenboog. Het ga je goed daarboven. Tot later, lieve broer!”
Kurt verloor zijn vrouw
"Op deze Allerzielen, mis ik jouw ziel het meeste.
Ze is er misschien nog, ze zweeft misschien ergens langs me, maar toch voel je zo veraf. Mijn vrouw, mijn beste vriendin, moeder van mijn kinderen en topvrouw van het hoogste niveau.
Dat was je en dat ben je maar onze babbels, knuffels, leven samen, dat is niet meer.
Al 8 jaar leef ik verder zonder jou. Het is onwezenlijk, hard. De kinderen blijven over je praten, schat. Ze missen jou even hard als ik. Ze maakten tekeningen voor jou die we straks aan de uitstrooiweide zullen leggen. En we gaan naar de bloemenwinkel om er een mooi boeket te kopen. Die gaan we thuis aan jouw herdenkingsplekje zetten. Ik wil rode rozen, zoals die van ons trouwboeket. Ze gingen zo mooi bij het rood van jouw lippen en jouw bruine ogen. Het was de mooiste dag van mijn leven. Ik zag je stralen en ik straalde mee.
Ik denk zo graag terug aan onze mooie tijd samen. Al is het tegelijk ook zo pijnlijk omdat ik het dan extra hard mis. Het is hard zonder jou voor mij en de kinderen. Op Moederdag bijvoorbeeld, hebben ze een hele dag gehuild. Het breekt mijn hart. We missen je, schat. Vandaag gaan we jou eren, gedenken en herinneringen ophalen. Laat jouw ziel vandaag even bij ons zijn alsjeblieft."- Kurt
L. verloor haar broer Tom aan zelfdoding
“Twee weken voor ik beviel van ons tweede kindje, Otis, stapte mijn broer uit het leven. Door het regelen van de begrafenis, alle administratie die bij een overlijden komt kijken, een (moeilijke) bevalling heb ik nog niet echt de tijd gehad om zijn plotse vertrek een plaatsje te geven.
Door de moeilijke start van Otis (hij was er zelfs bijna niet geweest, soms denk ik dat mijn broer ervoor zorgde dat hij er toch nog door kwam…) heeft het wat langer geduurd voor hij zijn nonkel mocht ontmoeten.
Maar vandaag zijn we samen naar Tom zijn graf gegaan en heeft Otisje eindelijk Tom mogen ontmoeten.”